woensdag 9 januari 2008
Mooiste van Nederland
Ze bestaat.
Het mooiste meisje van Nederland.
Ik heb haar gezien, ik heb eindelijk oog in oog met haar gestaan.
We waren in Den Haag voor een middagje Mauritshuis, Corine en ik. Daar probeerden we al een paar maand een datum voor te vinden. Dat was niet gemakkelijk want Corine had een paar week vakantie en ze had het daardoor nogal druk.
In het Mauritshuis was de tentoonstelling ‘Hollanders in beeld. Portretten uit de Gouden Eeuw’, tot 13 januari, dus we moesten opschieten. Maar natuurlijk ging het ook om de paar topstukken van Johannes Vermeer uit de vaste collectie. Gezicht op Delft, en het pronkstuk, Het meisje met de parel, in 2006 verkozen tot mooiste schilderij van Nederland.
We deden eerst de bovenste verdieping met de portretten. Daar hingen onder andere schilderijen van Rembrandt als Dubbelportret van Jan Rijcksen en Griet Jans, De anatomieles en Portret van Jan Six. Dit laatste werk was bij hoge uitzondering uitgeleend aan het museum, aangezien de familie Six, eigenaar van het schilderij en nazaten van de geportretteerde Jan Six, aan het verbouwen was en de schilderijen even aan de kant moesten. Maar ook waren er portretten van Frans Hals, Thomas de Keyser en anderen.
Toen we de tentoonstelling gezien hadden werd het tijd voor de gewone collectie een verdieping lager en, jawohl, voor haar. We kwamen langs wat bloemschilderingen, langs de stier van Potter, langs het schilderij met ijspret van Hendrik Avercamp, en toen, toch nog onverwacht, zagen we haar hangen in de volgende zaal. De hemel ging open en er daalde een duif neer en een stem zei “dit is het Meisje van Vermeer, in wie ik mijn welbehagen heb.”
Altijd weer ben ik verbaasd als iets dat vreselijk bekend is van talloze plaatjes, foto’s, verhalen en boeken, films en cd’s echt blijkt te bestaan, en nog veel echter is dan je ooit had kunnen denken. De aardappeleters, het Willibrordusorgel in de Haarlemse Sint Bavo, de Brandenburger Tor, de koningin. Dat je het aan kunt raken, ook al mag dat vaak niet.
Ze was kleiner dan ik had verwacht, diep verzonken in een hele grote donkere lijst, maar toch zoog ze alle aandacht naar zich toe. Onontkoombaar hing ze daar.
Bestaan is echter een problematisch begrip vandaag de dag. Het is een tronie, zegt de gids, een karakterstudie van een jong meisje. Geen portret maar een denkbeeldige figuur. Geen werkelijkheid maar een ideaal, ontstaan in de geest van Vermeer. Ze is maar ze was niet.
Maar half Nederland is gek op haar, en ook Amerikanen en Britten, Fransen en Duitsers, Chinezen en Japanners, Filistijnen, Tyriërs en Moren vallen in stille aanbidding voor haar neer.
Ik heb haar heerlijkheid aanschouwd, in genade en waarheid.
Ze bestaat. Echt.
Nu ik nog.
En God.
Het mooiste meisje van Nederland.
Ik heb haar gezien, ik heb eindelijk oog in oog met haar gestaan.
We waren in Den Haag voor een middagje Mauritshuis, Corine en ik. Daar probeerden we al een paar maand een datum voor te vinden. Dat was niet gemakkelijk want Corine had een paar week vakantie en ze had het daardoor nogal druk.
In het Mauritshuis was de tentoonstelling ‘Hollanders in beeld. Portretten uit de Gouden Eeuw’, tot 13 januari, dus we moesten opschieten. Maar natuurlijk ging het ook om de paar topstukken van Johannes Vermeer uit de vaste collectie. Gezicht op Delft, en het pronkstuk, Het meisje met de parel, in 2006 verkozen tot mooiste schilderij van Nederland.
We deden eerst de bovenste verdieping met de portretten. Daar hingen onder andere schilderijen van Rembrandt als Dubbelportret van Jan Rijcksen en Griet Jans, De anatomieles en Portret van Jan Six. Dit laatste werk was bij hoge uitzondering uitgeleend aan het museum, aangezien de familie Six, eigenaar van het schilderij en nazaten van de geportretteerde Jan Six, aan het verbouwen was en de schilderijen even aan de kant moesten. Maar ook waren er portretten van Frans Hals, Thomas de Keyser en anderen.
Toen we de tentoonstelling gezien hadden werd het tijd voor de gewone collectie een verdieping lager en, jawohl, voor haar. We kwamen langs wat bloemschilderingen, langs de stier van Potter, langs het schilderij met ijspret van Hendrik Avercamp, en toen, toch nog onverwacht, zagen we haar hangen in de volgende zaal. De hemel ging open en er daalde een duif neer en een stem zei “dit is het Meisje van Vermeer, in wie ik mijn welbehagen heb.”
Altijd weer ben ik verbaasd als iets dat vreselijk bekend is van talloze plaatjes, foto’s, verhalen en boeken, films en cd’s echt blijkt te bestaan, en nog veel echter is dan je ooit had kunnen denken. De aardappeleters, het Willibrordusorgel in de Haarlemse Sint Bavo, de Brandenburger Tor, de koningin. Dat je het aan kunt raken, ook al mag dat vaak niet.
Ze was kleiner dan ik had verwacht, diep verzonken in een hele grote donkere lijst, maar toch zoog ze alle aandacht naar zich toe. Onontkoombaar hing ze daar.
Bestaan is echter een problematisch begrip vandaag de dag. Het is een tronie, zegt de gids, een karakterstudie van een jong meisje. Geen portret maar een denkbeeldige figuur. Geen werkelijkheid maar een ideaal, ontstaan in de geest van Vermeer. Ze is maar ze was niet.
Maar half Nederland is gek op haar, en ook Amerikanen en Britten, Fransen en Duitsers, Chinezen en Japanners, Filistijnen, Tyriërs en Moren vallen in stille aanbidding voor haar neer.
Ik heb haar heerlijkheid aanschouwd, in genade en waarheid.
Ze bestaat. Echt.
Nu ik nog.
En God.
Abonneren op:
Posts (Atom)