Broodje pindakaas

We zijn de Alpen door. Niet allemaal even ongeschonden, sommigen helemaal niet, maar de meesten hebben het overleefd. Ik ook.Het was een zware koers. Zaterdag was de eerste serieuze bergrit van de Tour de France 2007, de eerste rit waarin de favorieten moesten laten zien wat ze waard zijn. Het had de dag des oordeels moeten worden, maar uiteindelijk viel het mee. Voor de meeste favorieten lijkt niet verliezen belangrijker dan winnen. Alleen Christophe Moreau en Iban Mayo vielen in positieve zin op. Moreau , 36 jaar oud inmiddels, wordt per jaar sterker terwijl Mayo uit de doden is opgestaan. Ooit was hij de gedoodverfde opvolger van Lance Armstrong, maar zodra hij werd genoemd als toekomstige Tourwinnaar leek hij niet meer te kunnen fietsen en werd hij ziek zodra hij bergop moest.Talo was gekomen om de etappe te kijken, en samen beleefden we een mooie middag.Zondag keek ik in Ten Post, waar we de verjaardag van Jesse vierden. Het was de dag van Michael Rasmussen, onze nationale knuffeldeen van de Rabobank. Rasmussen kondigt elk jaar aan dat hij op die en die dag, om zus en zo laat hard gaat fietsen om de etappe en de bergtrui te winnen. Daar traint hij een heel jaar voor en op de aangekondigde dag is er niemand die hem bij kan houden. Hij reed soeverein naar de etappeoverwinning en de gele trui. Ik vroeg mij af of hij, gewichtsmaniak als hij is, die trui ook aan zou trekken als hij wist dat de kleur geel zwaarder is dan oranje en blauw.Omdat ik mijn leven lang al een goede klant ben van de Rabobank, voel ik me sinds zondag ook een beetje geel.Maandag was de rustdag in de Tour. Het was een lange dag, na twee dagen ingespannen TV kijken viel ik in een enorm gat. Veel renners houden hier ook niet van, omdat na een aantal dagen zware inspanningen een dag rust je vreselijk uit je ritme kan halen. Ik wist die middag niet echt wat ik met mezelf aan moest. Voor het eerst deze Tour keek ik achter elkaar het korte tourjournaal, de uitgebreide samenvatting van de finale van de Copa America (Brazilië-Argentinië, 3-0), het lange tourjournaal dat wegens de rustdag alleen maar uit sfeerreportages en de ellende van Astana bevatte, en later op de avond het leuterprogramma van Mart Smeets.Dinsdag was dan de laatste Alpenetappe. In de krant las ik dat de uitzending al om half één zou beginnen, tegelijk met de start. Als ik dat eerder had geweten had ik me beter voorbereid. Ik wist dat ik de etappe in m’n eentje moest uitzitten, en iedereen weet, als je in de bergen alleen komt te zitten krijg je het heel moeilijk.Het werd een zware middag. Met alle dopingaffaires tegenwoordig komt regelmatig de vraag voorbij of je de Tour uit kunt rijden op boterhammen met pindakaas. De idealisten zeggen van wel. De renners van tegenwoordig hebben allemaal getekend dat ze buiten de pindakaas om niks onreglementairs meer gebruiken, anders mochten ze de Tour niet rijden.Mij interesseert het niet zo. In de Alpen sterven alle renners op hun fiets, met of zonder doping, en dat is de reden dat ik blijf kijken. Sterven en uit de dood herrijzen, dat is waar wielrennen om draait.En er zijn er wat gestorven deze Tour, en soms weer opgestaan. Dat begon met Klöden, die na een val al een week met een gebarsten staartbeen rond schijnt te rijden. Vlak daarna de torenhoge favoriet Vinokourov. Hij viel in dezelfde etappe als zijn meesterknecht Klöden en heeft sinds die tijd een stuk of dertig hechtingen in zijn knieën en elleboog. Van Vino wordt gezegd dat hij drie of vier of vijf keer kan sterven en op het eind toch gaat winnen. Tot aan de rustdag geloofde iedereen dat ook. Maar vandaag werd hij voor de derde achtereenvolgende keer op een flinke achterstand gereden, en langzamerhand gelooft niemand meer in de Kazachse mythe.Verder heeft O’Grady al zijn ribben gebroken, viel T-Mobilekopman Rogers in het zicht van de gele trui keihard op zijn schouder en moest huilend afstappen, en zit McEwen alweer thuis omdat hij het bergop dit jaar echt niet meer kon bijhouden.De mythe komt dit jaar uit Denemarken. Rasmussen rijdt in het geel en moet mannen als Valverde, die in de voorgaande Tours ook altijd ziek werd of van zijn fiets viel, Evans, Moreau en Mayo bij zien te houden. Eigenlijk is hijzelf de enige die er echt in gelooft, maar het lukte wonderwel. Samen met Contador, Popovich, Leipheimer en Sastre richtten ze een enorm slagveld aan, met als voornaamste slachtoffers Menchov, Kachechkin en Vinokourov. Alleen op Valverde verloor Rasmussen tien seconden.Maar dat bleek pas in de allerlaatste meters, toen ik al viereneenhalf uur had zitten afzien om deze etappe door te komen. Deze dag had ik geen mannetje bij me. Na vandaag zul je mij helemaal niet meer horen over doping. Als het kijken van een volledige etappe al zo’n zware klus is, hoe moet dat dan wel niet zijn als je hem fietsen moet?Maar het is gelukt, op een broodje pindakaas en twee koppen koffie. Het was afzien in m’n eentje. Gelukkig sms’te Johanneke nog even in de laatste tien kilometer, dan weet je even weer dat je niet helemáál alleen zit.De komende dagen zijn er voornamelijk vlakke ritten. Als de knechten van Rasmussen hun werk goed doen duurt de Deens-Nederlandse mythe minstens tot de tijdrit van zaterdag, en daarna komen er nieuwe kansen in de Pyreneeën. Morgen neem ik een rustdag, of begin pas in het laatste uur. Ik ga mezelf voor mijn inspanningen belonen met een geel T-shirt, en trek deze aan tot zaterdag. Of nog langer. Parijs is nog ver.