De zonde van het bloggen

Laat ik mij dan voor het eerst eens schuldig maken aan de zonde van het bloggen. Ik noem het zonde, de wereld is al vol genoeg met geoudehoedereer dat werkelijk nergens goed voor is, maar het is ook wel verleidelijk. En als je je dan toch via twee simpele muisclicks een plaats kunt verwerven in de vaart der volken, kan een latent narcist als ik het ook weer niet laten.Dit is wat Milan Kundera dan grafomanie noemt, vermoed ik. Hij zou zich omdraaien in zijn graf, als hij niet nog leven zou. Als werkelijk iedereen zijn belevenissen zo nodig moet spuien, wie blijft er dan over om het nog te lezen? En leest er nog iemand als iedereen alleen nog bezig zijn eigen hart te luchten? Dat zijn dan de morele bezwaren tegen een blog, en ik kan niet anders zeggen dan dat Kundera gelijk heeft.Maar goed, ik heb een lekker toetsenbord onder mijn vingers, hoewel ik een type toetsenbord ken dat nog beter is. Als ik daar achter zit of boven hang word ik bevangen door een soort gelukzaligheid die er voor zorgt dat ik niet anders kan dan alleen maar doortikken, doortikken. Helaas voor mij maar gelukkig voor de mensheid heb ik tot op heden dit toetsenbord niet in de detailhandel kunnen vinden. En het lijkt alsof mijn internetverbinding steeds hapert als ik tik, mijn cursor blijft steeds een woord achter, en als ik dan dat woord getikt heb duurt het even en dan verschijnt het in één keer in beeld, compleet met fouten. Maar Kundera heeft gelijk, grafomanie leidt er alleen maar toe dat je maar eindeloos tekst in een overvolle virtuele ruimpte plempt. Ik heb Kundera er nog nooit op kunnen betrappen dat hij geen gelijk heeft overigens, terwijl ik heel veel van hem gelezen heb. Helaas is een groot deel van al die waarheid die hij de wereld in stuurt nogal beroerd opgeschreven, dus je zou hopen en eigenlijk ook van hem verwachten dat hij ook zelf eens conclusies uit zijn prachtige theorieën zou trekken. Oftewel, de helft van zijn boeken schrappen ofzo. Maar als je dat eenmaal geschreven hebt is het er ook. En Kundera is inmiddels wel zover in het schrijversuniversum gestegen dat het voor hem onmogelijk is weer af te dalen. Ik hoop dat ik dergelijke conclusies kan trekken voor ik de hemel bestorm, dus daar wou ik het eerst maar bij laten. In de hoop natuurlijk dat er tenminste één persoon is die dit leest.