Burengerucht

Het afgelopen uur, vanaf ongeveer 23.30, was ik getuige van de relatiecrisis van onze nieuwe bovenburen. Niet die van die scooters en die smartlappen, die voorstelden dat we de politie maar moesten bellen als we last hadden van hun feestje, maar die aardige, beschaafde buren.
Het begon ermee dat boven mijn kamer een deur keihard werd dichtgeslagen. Daarna moeten ze een blokje om zijn gelopen, gerend is meer waarschijnlijk, want heel snel daarna stonden ze voor mijn terrasdeur. Dat is minder vreemd dan het klinkt, want hun fietsenschuurtje staat op zo’n vijf meter van mijn kamer.
Hun ruzie bestond er uit dat hij ruim een uur lang tegen haar schreeuwde, en dat zij op twee meter afstand tegen het schuurtje tegenover stond te huilen.Zijn schreeuwen gebeurde overigens in gearticuleerde volzinnen, waarbij hij steeds een beschaafde toon hield. Retorisch is de buurman heel behoorlijk ontwikkeld. Hij verweet haar kinderachtig gedrag, hij wilde haar helpen met iets in elkaar zetten (ze zijn hun huis nog aan het verbouwen) maar daar reageerde ze niet op zoals het hoort, ze negeerde mensen en hem in het bijzonder, ze moest eens terugdenken aan de situatie waar hij haar uit had gehaald, en waar haar vriendinnen nog in zaten, als hij vreemd was gegaan was haar gedrag begrijpelijk, enzovoorts.
‘Dat is toch geen samenwonen’, riep hij een keer of drie.
Zij huilde alleen maar terug, ze lijkt mij best sympathiek.Ik noem wat losse punten, maar zijn betoog zat echt goed in elkaar. Het ging van heel persoonlijk naar een wat algemenere moraal ten aanzien van regels van fatsoen tussen mensen, tot aan een complete gedragsethiek. Op het hoogtepunt voegde hij haar toe ‘in wat voor maatschappij komen we dan terecht!!!’ Vandaar ging hij weer naar haar en hun situatie. Persoonlijk, algemeen, universeel en dat weer op de persoonlijke situatie betrekken. Er zat ook nog iets in van ellende verlossing dankbaarheid, maar omdat de ellende deels bestond uit het gebrek aan dankbaarheid verzandde hij op dit gebied enigszins in een cirkelredenering. Om dat overtuigend te brengen moet je van goeden huize komen.Het was als een helemaal geïmproviseerde preek van een predikant die niet zoveel te melden heeft maar dat knap weet te verbergen met heel veel grote woorden.
Af en toe controleerde ik even of ze elkaars lichamelijke integriteit respecteerden, maar op dat gebied deden zich geen incidenten voor. Ze leken juist besloten te hebben om wat afstand te bewaren.
Waarom deze conversatie op die locatie moest worden gevoerd werd mij niet duidelijk. Het lijkt mij wel een duo dat net uit een dorp komt en nog niet door heeft dat in een stad overal mensen zijn. Ook kan ik me goed voorstellen dat ze graag frisse lucht bij hun woordenwisseling wilden.
Na de ruzie gingen ze weer naar hun huis, maar kwamen snel terug om nog wat dingen in het schuurtje te zetten. Ik draaide mij om en wisselde per ongeluk een blik met mijn buurman. Boven is het stil nu. Ik hoop dat ze dit niet te vaak voor mijn raam gaan doen. En in huis ook liever niet. We hebben die andere buren ook al.