Mont Blanc

Gisteren heb ik eindelijk eens met een Mont Blanc geschreven. Mont Blanc is het duurste pennenmerk dat bestaat, voor zover ik weet. Ik had er het één en ander over gehoord en gelezen, en wel eens kwijlend op de website van Mont Blanc gekeken.Inderdaad, ik ben pennenfreak. Ik moet als ik er voorbij kom altijd even in de etalage van een pennenwinkel kijken, ga soms even naar binnen om te kijken of er nog wat moois bij ligt. Gelukkig ben ik ook wel weer dermate kritisch dat ik niet zomaar van alles meeneem, maar met name als er iets in de aanbieding is kan ik het vaak niet laten.Het duurste wat ik tot nu toe heb aangeschaft is mijn Parker Rollerball, tegen de 70 euro, van een paar jaar opgespaard verjaardagsgeld.Maar ik ging gisteren naar de kantoorboekhandel om te kijken naar de notitieboekjes van Moleskine, die erg handig schijnen te zijn. Dagblad Trouw verkoopt ze via haar speciale schrijverspagina, maar ik dacht, dat zal wel voornamelijk zijn voor mensen die graag schrijver willen zijn en zich om die reden volhangen met allemaal schrijversattributen. Maar de website van Moleskine zag er veelbelovend uit. In de kantoorboekhandel vond ik ze vrij snel, ze hebben een formaat waarmee ze in je colbert passen, hebben toch 192 pagina’s, een elastiekje om ze dicht te houden en een soort zak van gevouwen papier waar je losse notitieblaadjes en bonnetjes in kunt bewaren. Erg handig. Bovendien zien ze er mooi uit, zwart hardkaft, en klassiek, vooral klassiek. In een velletje met een toelichting en het verhaal van Moleskine wordt verteld welke grote schrijvers nooit zonder hun Moleskine op pad gingen.Ik zocht één van de beschikbare Moleskine’s uit, er lagen ongeveer tien verschillende, en legde deze met een zeker air op de toonbank.‘Deze maar doen’, vroeg de dame die daarachter stond. Ik antwoordde bevestigend, en dacht, het is nu of nooit.‘Heeft u hier ook pennen van Mont Blanc,’ vroeg ik stotterend.Weg was mijn zelfverzekerdheid. Ik durfde het nauwelijks hardop te zeggen, maar een klant die naar het chicste pennenmerk ooit vraagt, wordt met respect behandeld.Ik werd meegenomen naar achteren waar de pennen in een vitrine liggen. De Mont Blancs overigens niet, die lagen in een kastje ergens boven. Ze had nog één pen, een balpen. Ik schreef er mee op het kladblaadje dat altijd klaar ligt om pennen te proberen, ik kreeg een beter kladblok, en ik dacht, ik schrijf nu met een Mont Blanc. En ik schreef iets als ‘ik schrijf nu met een Mont Blanc’. Ik probeerde nonchalant te vragen wat je nu zo voor zo’n pen betaalt. 200 euro, bleek. Het enthousiasme van de vrouw nam nauwelijks af toen ik zei dat ik dat nu echt niet kon doen, wat ik voor de demonstratie ook al had gezegd. Ik vroeg waarom de Mont Blanc nou zo duur is, en ze noemde de voor mij onuitspreekbare naam van een bepaalde stof, een soort hars, die om de pen zit om te voorkomen dat er krassen op komen als hij valt.Toen ging het mis, al weet ik niet meer waarom. Ze trok een ander rekje pennen te voorschijn. Sheaffers. Prachtige pennen. Ik heb een prachtige Parker (roller, van mijn verjaardagsgeld) in zwart met goud,, een prachtige Waterman (balpen, was in de aanbieding) in rood en zwart en goud, en een Sheaffer (balpen, van een opruiming bij V&D) die wat tegenvalt. De mond van de pen waar de stift doorheen moet is net te ruim, waardoor de stift wiebelt in de mond als je schrijft. Ik hecht aan stabiliteit tijdens het schrijven.Hier waren alle Sheaffers voor de halve prijs omdat ze stoppen met het merk wegens ruimtegebrek. Er lagen twee prachtige rollers, groen met goud en blauw met goud, ze schreven fantastisch omdat er, in tegenstelling tot mijn Parker, een voorgevormde duimgreep op zit zodat je nog beter grip hebt. Ze mochten iets meer gewicht hebben, dat heeft mijn Parker dan weer voor. Een plakkertje zei 68 euro. Kan niet, zei ik, maar na twee keer bleek dat ik niet had gezien dat die 68 gehalveerd zou worden.En ja, toen was er natuurlijk geen houden meer aan. Ik koos de blauwe, 34 euro, en rekende deze samen met mijn notitieboekje af. Sheaffer en Moleskine, nu is het wel zeker dat mijn boek af móet.En eens, dacht ik, na de eerste 10.000 ofzo, kom ik hier weer en schaf mijn Mont Blanc aan. Nog een reden om vooral door te schrijven.